Το καλύτερο μέσα στο πέρασμα του χρόνου

Συνέντευξη της Νεκταρίας Καραντζή στην εφημερίδα της Λευκάδας, ενόψει της μουσικής παράστασης "Από τον Όμηρο στο Δημοτικό Τραγούδι της Λευκάδας" (Ιούλιος 2010)

- Εμπνέεσται από τους στίχους των τραγουδιών που ερμηνεύεται?  Σίγουρα. Οι στίχοι των παραδοσιακών τραγουδιών με συγκινούν, γιατί σκέφτομαι ότι αυτούς τους στίχους τους έχουν χιλιοτραγουδήσει πόσες ψυχούλες στο παρελθόν. Έχουν μεγάλη φόρτιση επάνω τους. Καημοί, συναισθήματα, πόνοι, χαρές, λύπες... Όλα τα συναισθήματα και τα βιώματα των προγόνων μας είναι εκεί ζωντανά...

---

-  Εμπνέεσται από τους ήχους της φύσης?
Οι ήχοι της φύσης είναι σα να σου μιλά ο ίδιος ο Θεός. Αυτό όχι μόνο σε εμπνέει αλλά σε δυναμώνει...

- Μιλήστε μας για τη συναυλία στη Λευκάδα στις 27.7.2010
Την περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία όλοι οι συντελεστές γιατί είναι πολύ ιδιαίτερη. Προσωπικά θα μετέχω πλάι στον δάσκαλό μου τον Χρόνη Αηδονίδη. Η προσπάθεια του Γιάννη Φαλκώνη που είχε την ιδέα γι' αυτήν την μουσική παράσταση είναι πραγματικά αξιέπαινη και σίγουρα με την ευαίσθητη προσέγγισή του δένει με τον καλύτερο τρόπο όλα τα είδη της ελληνικής μας μουσικής από το παρελθόν μέχρι τα νεότερα χρόνια που θα παρουσιαστούν στη συναυλία. 

- Ο Χρόνης Αηδονίδης είναι ο δάσκαλός σας. Μιλήστε μου για αυτόν.
Το να είμαι μαθήτρια του Χρόνη Αηδονίδη είναι τίτλος τιμής και μια κληρονομιά που θα διαφυλάξω με όλες μου τις δυνάμεις. Αν αρχίσω να μιλώ για τον Χρόνη Αηδονίδη νομίζω ότι δύσκολα θα σταματήσω κι επειδή δε μας παίρνει ο χώρος, θα περιοριστώ μόνο στο πιο βασικό γνώρισμά του που για 'μένα είναι το σπουδαιότερο. Είναι ένας από τους πιο γενναιόδωρους ανθρώπους και δασκάλους που έχω γνωρίσει. Η διδασκαλία γι' αυτόν είναι πολύ πιο σπουδαία από την προσωπική του καριέρα και δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι την εποχή ειδικά που είχαμε πρωτοξεκινήσει τα μαθήματα, πολλές φορές έκλεινε η φωνή του από την πολύωρη διδασκαλία, αλλά το προτιμούσε αυτό απ' το να τη διαφυλάξει ακόμα κι αν την επομένη μέρα είχε συναυλία... Αυτό είναι ένα ελάχιστο που νομίζω πως τα λέει όλα. Στον Χρόνη Αηδονίδη χρωστώ την αγάπη μου για την παραδοσιακή μουσική. Με την συγκινητική και αηδονίσια φωνή του και με την υπομονετική του διδασκαλία και την αγάπη του, μου άνοιξε διάπλατα το παράθυρο που κοιτά προς την ομορφιά της παράδοσης. Τον ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή για όλα όσο μου προσφέρει!

- Η αισθαντική και μοναδική φωνή σας μας ταξιδεύει από το παρελθόν στο μέλλον. Μιλήστε μου για τα βάθη της έμπνευσής σας και τα κύματα της ερμηνείας σας
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια! 
Οι πρώτες μου μουσικές επιρροές προέρχονται από την βυζαντινή μουσική. Άρχισα αν τη σπουδάζω στα 9 μου χρόνια, με τις ευλογίες μιας από τις πιο σημαντικές πνευματικές μορφές του Ορθόδοξου Χριστιανικού κόσμου, του μακαριστού Γέροντα Πορφυρίου, με δάσκαλο κυρίως τον Δημήτρη Βερύκιο, που για 'μένα προσωπικά είναι ένας από τους σπάνιους ανθρώπους και δασκάλους που με βοηθάει και με στηρίζει από τα 9 μου χρόνια με απίστευτη γενναιοδωρία, αφοσίωση και αγάπη και τον ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου. Από εκείνη την ηλικία των 9 ετών βρέθηκα και στο ψαλτήρι πολλών εκκλησιών, όπου είμαι ψάλτρια έως σήμερα. Τον Χρόνη Αηδονίδη τον γνώρισα το 2003 και μέχρι τότε δεν είχα καμία επαφή με την παραδοσιακή μουσική. Ωστόσο επειδή η βυζαντινή μουσική ταιριάζει πολύ ιδιαίτερα με τα ηχοχρώματα της Ανατολικής Θράκης, γι' αυτό δεν άργησα να κάνω το πέρασμα και στον χώρο της παραδοσιακής μουσικής που ως επί το πλείστον κατάγεται ουσιαστικά από τη βυζαντινή κι αυτή με τη σειρά της από την αρχαία ελληνική μουσική. 

- Γιατί αισθάνεσθαι ότι πρέπει να διαφυλαχθεί αυτός ο θησαυρός της ελληνικής μουσικής παράδοσης?
Γιατί η παράδοση γενικά, είτε πρόκειται για μουσική, είτε για χορό είτε για οποιοδήποτε λαογραφικό στοιχείο, είναι ό,τι καλύτερο από καθέ γενιά έχει επιλέγεί μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Είναι το καλύτερο μας κομμάτι αυτό που πάντα διασώζεται στους αιώνες, γι' αυτό και κάθε επόμενη γενιά μιλά με νοσταλγία για την προηγούμενη, ακόμα κι αν όλα της δεν ήταν καλά. Πέραν όμως απ' αυτό η παράδοσή μας είναι και η ίδια η ταυτότητά μας. Χωρίς τη γνώση της, μας λείπουν  γνώσεις και σκέψεις για τον ίδιο τον εαυτό μας, μιας και ό,τι είμαστε σήμερα δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του σήμερα... Η διαφύλαξη της παράδοσής μας σημαίνει όχι μόνο τη θέση της στο μουσείο για να τη θυμόμαστε, αλλά να βιώνουμε καθημερινά τη χρησιμότητά της, να αξιοποιούμε όλες τις πληροφορίες που μας δίνει. Κι αυτό είναι άλλο ένα "χρέος μας στη ράτσα" όπως θα 'λεγε και ο Καζαντζάκης.