Ερωτηματολόγιο του Προυστ

Η Νεκταρία απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ και στον Αντώνη-Μάριο Παπαγιώτη, στο e-press.gr

"Μια ξεχωριστή προσωπικότητα από τον χώρο της Βυζαντινής Μουσικής αλλά και της Νομικής Επιστήμης δίδει τις δικές της ιδιαίτερες απαντήσεις στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ, αποκλειστικά για το Press-Gr! Επιμέλεια: Αντώνης - Μάριος Παπαγιώτης) 

---

[...]Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;
Να μαθαίνω και να δημιουργώ κι ό,τι μαθαίνω και δημιουργώ να το μοιράζομαι.
Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;
Η 8 ,5 μηνών κορούλα μου, αλλιώς το ξυπνητήρι.
Δε λειτουργώ τη μέρα...
Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;
Σήμερα, διαβάζοντας Αρκά.
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;
Είμαι πάντα έτοιμη για τις πιο μεγάλες και συνεχείς αλλαγές.
Το βασικό ελάττωμά σου;
Ότι μπορεί πάνω στις αλλαγές που κάνω για τη ζωή μου, να φερθώ εγωιστικά και να "τινάξω" στον αέρα την επικοινωνία και επαφή μου με αγαπημένους ανθρώπους και σημαίνοντα πρόσωπα στη ζωή μου. Έχω κι άλλα βέβαια, αλλά έχω το ...ελάττωμα να μην τα λέω, δημοσίως τουλάχιστον.
Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όλα όταν συνοδεύονται από τη Συγγνώμη.
Η τελευταία φορά που έκλαψες;
Δε θυμάμαι.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;
Με τον Σωκράτη.
Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;
Ο Κολοκοτρώνης, για το κουράγιο, το ψυχικό σθένος και την αρχοντιά του.
Ο Μακρυγιάννης, για τη σοφία της απλότητας και την αρχοντιά του.
Ο Παπαδιαμάντης, για την αρετή και την αρχοντιά του.
ο Καποδίστριας, για την εντιμότητα και την αυτοθυσία του.
ο Μέγας Αλέξανδρος, για την υπέρβαση όχι μόνο του εαυτού του, αλλά όλου του ανθρώπινου γένους.
ο Όσκαρ Ουάιλντ, όταν αξιοποίησε την εντυπωσιακή ευφυΐα του και την ευαισθησία της ψυχής του με τρόπο καταπληκτικό στο "De Profundis".
H Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, γιατί "διασώζει" την αξία του Βυζαντινού πολιτισμού σε μια Ελλάδα που κάνει ότι μπορεί για να αποκηρύξει την ιστορία της.
Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;
«Τα φώτα της Ράμπας», Charlie Chaplin.
Το αγαπημένο σου ταξίδι;
Κωνσταντινούπολη, Ρωσία, Νορβηγία.
Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Ντοστογιέφσκι, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης Oscar Wilde, Charles Dickens, Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, Blaise Pascal, Σαίξπηρ, π. Ανανίας Κουστένης, π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ και τα έργα των φιλοσόφων Αριστοτέλη και Επίκτητου.
Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Tαπεινοφροσύνη, αρχοντιά, χιούμορ.
…Και σε μια γυναίκα;
Ταπεινοφροσύνη, αρχοντιά, φιλικότητα.
Ο αγαπημένος σου συνθέτης;
Πολλοί αγαπημένοι. Προτιμώ εδώ να αναφέρω κάποιους από αυτούς που δε βρίσκονται στη ζωή:
Johann Sebastian Bach, Franz Schubert, Frederic Chopin, Αγ. Ιωάννης Κουκουζέλης, Αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός, Άγ. Κοσμάς ο Μελωδός και Αγ. Ρωμανός ο Μελωδός, Pietro Mascagni, Χατζιδάκις, Ζαμπέτας, Τσιτσάνης, Μάριος Τόκας, Μάνος Λοΐζος.
Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;
Το τελευταίο που μου "κολλά".
Το βιβλίο που σε σημάδεψε; 
"Οι αδελφοί Καραμαζώφ" (Ντοστογιέφσκι),
η "Φιλοκαλία"
και το "De profundis" (Oscar Wilde)
Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Rembrandt, Salvador Dali και Θεόφιλος.
Το αγαπημένο σου χρώμα;
Mπλε και χρυσό.
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Το παιδί μου.
Το αγαπημένο σου ποτό;
Λευκό κρασί.
Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Που έκοψα απότομα -για την ακρίβεια ακαριαία- την επικοινωνία μου με κάποιους ανθρώπους που εκτιμώ βαθιά και θα αγαπώ πάντα, για λόγους που δεν είχαν σχέση με τους ίδιους. Μόνο που αυτό το τελευταίο δεν τους το είπα ποτέ, για να καταλάβουν...
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Τη μιζέρια, την μπερδεμένη διανόηση, την ψεύτικη κουλτούρα και τον αυτοαποκαλούμενο -αλλά, στην ουσία, δήθεν για 'μένα- προοδευτισμό που "παθαίνει κρίσεις" όταν ακούει για ελληνικότητα, πατρίδα, ορθοδοξία, Θεό, παράδοση, αρχαία Ελλάδα, ήρωες του 21 κ.ο.κ.,
Απ' την άλλη όμως, δε μ' αρέσει το ίδιο η αρχαιοπληξία, ο ζηλωτισμός, οι παρωπίδες, οι ψυχαναγκασμοί και οι ακρότητες παντός είδους.
Επίσης, η ειρωνεία, η αδικία, η δολιότητα, ο εγωισμός, ο κυνισμός, η ψευτοεπανασταστικότητα και το "πατάω επί πτωμάτων για να πετύχω".
Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Να παίζω με το κοριτσάκι μου, να διαβάζω (κυρίως ιστορικά βιβλία και ιστορικά μυθιστορήματα), να σημειώνω λόγια άλλων που με εμπνέουν σε τετράδιο, να μαθαίνω καινούρια τραγούδια, ειδικά παραδοσιακά και όχι μόνο της Ελλάδας, να γράφω στο blog μου και να τα λέω με φίλους στο facebook, να φτιάχνω περιλήψεις των βιβλίων που διαβάζω...
Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Νεκροφάνεια και αράχνες.
Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;
Όταν δεν έχω καλό τρόπο να πω την αλήθεια.
Ποιο είναι το μότο σου;Δεν είναι μόνο ένα...:
"Κανείς δεν μπορεί να σου προκαλέσει μεγαλύτερο κακό απ' ότι εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου"
"Εν οίδα ότι ουδέν οίδα" (Σωκράτης)
"Για να νιώσει κανείς ανάπαυση πρέπει να πετάξει τα μπάζα από μέσα του" (Γέροντας Παΐσιος)
"Το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού"
"Συν Αθηνά και χείρα κίνει"
"Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα"
"Η ευτυχία στη ζωή μας εξαρτάται από την ποιότητα της σκέψης μας" (Μ. Αυρήλιος)
"Ανάμεσα στην αληθινή ζωή του Χριστού και την αληθινή ζωή του καλλιτέχνη υπάρχει μια πολύ βαθιά και άμεση σχέση" (Όσκαρ Ουάιλντ)
"Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής" (Γέροντας Πορφύριος)
Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;
Ευτυχισμένη.
Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;
Το θέμα είναι ότι η συνάντηση του ανθρώπου με τον Θεό είναι πάντα "ΕΝ δυνάμει" και όχι στο "ΕΑΝ". Ό,τι επίσης ήταν να μας πει, μας το έχει ήδη πει.
Το ότι δεν τον "ακούμε" ή δεν τον "βλέπουμε", είναι άλλο θέμα.
Αν δεν είμαστε τόσο "μυαλόκαρδοι", που έλεγε και ο Γέροντας Παΐσιος, ίσως η καρδιά μας δείξει τον δρόμο.
Ίσως εδώ ταιριάζει κάτι από τον Όσκαρ Ουάιλντ και το De profundis του: "Αυτή είναι η γοητεία που ασκεί πάνω μας ο Χριστός: μοιάζει με έργο τέχνης. Δε μας διδάσκει τίποτα, μόλις όμως βρεθούμε κάτω απ' την ακτινοβολία της παρουσίας του, γινόμαστε κάτι. Όλοι προοριζόμαστε να τον συναντήσουμε κάποτε. Μια φορά τουλάχιστον στη ζωή του, ο κάθε άνθρωπος παίρνει τον δρόμο μαζί με τον Χριστό για τους Εμμαούς".
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;
Μαθαίνω από την κόρη μου.